روش های درمانی جراحی زخم:
دبریدمان:
فرآیند تمیز کردن بافت های مرده ، کثیف و آلوده به میکروب ها ، دبریدمان نامیده می شود. مهم ترین قسمت درمان زخم ، دبریدمان است. این یک رویا خواهد بود که منتظر بمانید تا زخم بدون دبریدمان کافی بهبود یابد. عمل دبریدمان می تواند با برش پوست بافت های مرده ، شستشو با وسایل کورت یا برس ، تمیز کردن با دستگاه های شستشوی فشار قوی انجام شود.
بخیه، نزدیک کردن:
اگر پایه زخم به تمیزی کافی رسیده باشد ، لبه های زخم را می توان با بخیه بست یا به هم نزدیک کرد. در زخم های تمیز و بریدگی های جراحی این روش برای بار اول ، در زخم های مزمن با صبر کردن برای مناسب شدن زخم اعمال می شود.
پیوند بافت:
هنگامی که پایه زخم به حد کافی تمیز شود ، لایه نازک یا کامل از پوست که از ناحیه ای دیگر گرفته شده است بر روی زخم پیوند و بخیه می شود. بعضی اوقات پوست اطراف آن روی زخم پوشیده شده و زخم بسته می شود. بعضی اوقات عضله ای که در قسمت دیگری از بدن قرار دارد به همراه پوست گرفته شده و بر روی زخم پیوند می شود. در این حالت لازم است که عروق عضله گرفته شده به عروق اطراف زخم متصل شود. این روش درمانی به نام انتقال آزاد عضله یک روش جراحی است که تحت میکروسکوپ انجام می شود.
قطع عضو یا آمپوتاسیون:
گاهی ممکن است قطع شدن اندام ، انگشت ، بخشی از پا و گاهی اوقات کل پا برای جلوگیری از پیشرفت بیماری یا نجات جان بیمار لازم باشد.
مداخلات عروقی:
در درمان زخم هایی که به دلیل انسداد رگ ها بهبود نمی یابند ، عروق باید به صورت جراحی یا با مداخلاتی مانند بالون و استنت باز شوند. در درمان زخم های وریدی ممکن است نیاز به جراحی وریدی یا مداخله داخل وریدی باشد.
مداخلات ارتوپدی:
در التهاب استخوان، برداشتن قطعات استخوانی ، پیوند استخوان ، روش های اصلاح جراحی ارتوپدی در ناهنجاری های استخوانی اعمال می شود.
از بین بردن فشار:
در زخم های بستر مربوط به فشار از تشک های مواج استفاده می شود ، در زخم پای دیابتی ، از کفی های مخصوص و دستگاه های ارتز که باعث رفع فشار می شوند استفاده می شود.
درمان با فشرده سازی:
زخم های وریدی به دلیل نارسایی وریدی با فشرده سازی درمان می شود. برای این منظور از باندینگ ، جوراب های فشاری و دستگاه های فشرده سازی استفاده می شود.
درمان آنتی بیوتیکی:
اگر زخم به میکروب آلوده شود ، آنتی بیوتیک های مناسب به صورت داخل وریدی یا خوراکی تجویز می شوند. مصرف آنتی بیوتیک به طور مستقیم روی زخم یا پمادهای مختلف مناسب نیست.
محصولات مراقبت از زخم:
طیف گسترده ای از مواد مراقبت از زخم وجود دارد که برای پانسمان زخم استفاده می شود. همچنین طیف گسترده ای از محصولات مراقبت از زخم وجود دارد که توسط بسیاری از شرکت ها برای اهداف بسیاری استفاده می شود. یک ماده مراقبت از زخم ایده آل باید:
- از باکتری ها و مواد خارجی محافظت کند
- ایجاد یک محیط گرم و مرطوب
- ترشحات را جذب کند
- سمی و آلرژیک ایجاد نکند
- جلوگیری از، از بین رفتن مایعات و حرارت
- نباید به بافت های سالم آسیب برساند
- فشرده سازی ایجاد کند
- باید نچسب باشد
- زیبا باشد
- ارزان باشد
در درمان زخم، به جای مواد مخصوص مراقبت از زخم ، روشی که معمولاً پانسمان “گاز استریل” نامیده می شود به دلیل هزینه آن معمولاً در کشور ما استفاده می شود. در اینجا ، اطراف زخم با یک محصول ضد عفونی کننده پاک می شود ، زخم با سرم شسته می شود و با گاز استریل از جنس پنبه پوشانده می شود.
ساده ترین مواد مراقبت از زخم ، پانسمان فیلم شفاف است. آنها برای پوشاندن زخم های تمیز و بدون ترشح استفاده می شوند. از پانسمان های جاذب مانند هیدروکلوئید، فیبر ، آلژینات یا فوم در زخم های دارای ترشح استفاده می شود. ژل ها برای ایجاد محیط مرطوب برای سطح زخم استفاده می شوند. پانسمان هایی مانند نقره و ید که دارای خاصیت ضد باکتریایی هستند برای زخم های آلوده مناسب هستند. همه این گروه های پانسمان چسبنده و غیر چسبنده ، اندازه کوچک تا بزرگ هستند که به شکل ویژه برای نواحی مختلف بدن تولید می شوند.
